teściowie

Mój nastrój z poprzedniego postu ma swoją kontynuację, bo skutecznie wzmocnił go w niedzielę mój teść. Ostatnio z rodzicami męża widuję się bardzo rzadko - na szczęście, bo moje zdrowie psychiczne mogłoby jeszcze bardziej ucierpieć, a już i tak jestem wystarczają rozchwiana.

Wizyta teściów miała się z resztą odbyć w piątek, wtedy kiedy mnie nie było (nie było to specjalnie zaplanowane), ale pech chciał, że przełożyli ją na niedzielę...

Kiedy byłam jeszcze na studiach byłam zupełnie inaczej traktowana, ale od tamtego czasu jest coraz gorzej. Zwłaszcza teść już zupełnie się nie kryje ze swoją niechęcią. A że dawno się nie widzieliśmy to się nazbierało szpileczek do wbijania...

Na początek przez zęby zapytał czy już pracuję, chociaż doskonale wie, że nie. Potem pytał o wiele rzeczy. Na przykład o to, czy ja kiedykolwiek zamierzam przestać się uczyć (nie może przeżyć tego, że za moją specjalizację płaci mąż, a ja powinnam iść do roboty a nie wymyślać dodatkowe szkoły), a kiedy z uśmiechem odpowiedziałam, że nie zamierzam się przestać uczyć nigdy to z oburzeniem przewracał oczami i pytał czy tak bardzo mi się to podoba, na co ja, że oczywiście. Oczywiście kolejny raz zadał mi tez pytanie "co ja całymi dniami robię w domu". I bardzo, bardzo, bardzo żałuję, że się zakłopotałam i wymieniłam to co faktycznie robię. Powinnam była powiedzieć, że leżę, oglądam na MTV warsaw shore, maluję paznokcie i czekam aż mąż poda mi obiad.

Dla mojego teście moja nauka to wymysły. Przecież każdy może prowadzić terapię, a jedyna słuszna droga to zostać nauczycielem! W-Fu oczywiście!