zmęczenie

Ze wszystkich sił - od zawsze - starałam się nie być niewdzięczna. Doceniać wszystkie poświęcenia mojej mamy. Wspierać i pomagać, bo takie były moje zadania. Było w tym trochę mało "dziecka w dziecku".
Przecież to w jaki sposób toczy się życie moich rodziców nie było moim wyborem.
Nie miałam na to wpływu, a mimo to muszę ponosić tego konsekwencje.
Pominę szereg tych, z którymi zmagam się na co dzień.

Dzisiaj piszę o tym, bo w ostatnim czasie w moim życiu zabrakło zupełnie stabilności. Takiej bezpiecznej przystani.
CODZIENNE telefony mojej mamy wcale jej nie wnoszą, ponieważ mimo często 15-20 minutowych połączeń nie mogę nazwać ich rozmową. Od wielu miesięcy jest to 15-20 minutowy monolog.
Mama od samego wstępu zaczyna opowiadać o mniej lub bardziej interesujących szczegółach swojego dnia, pracy, obiadu, życia koleżanek - dalszych, bliższych, czasem zupełnie mi nieznajomych. Czasem mówi o rzeczach, które są mi tak bardzo obojętne, że aż trudno byłoby wyrazić to słowami. Po takim kilkunastominutowym wywodzie pyta "co u was?".

Ale wtedy jestem już tak zmęczona, że z trudem wyrzucam z siebie zdawkowe "w porządku".

Od kilku tygodni/miesięcy mama wyznaczyła sobie za życiowy cel naprawianie małżeństwa mojego brata. Mówiłam jej już miliard razy, żeby się w to nie wtrącała. Ale ona codzień opowiada mi o swoich planach na tłumaczenie im co powinni zrobić.
A potem jedzie do nich i próbuje przeprowadzać wychowawcze rozmowy, które tylko zaogniają sytuację.

Okazuję się że 20 lat po rozwodzie moja mama poczuła się ekspertem od małżeństw.

Chciałabym na chwilę stać się kimś innym.