pkp

W piątek znowu wyjeżdżam, tak jak się spodziewałam, miesiąc minął nie wiadomo kiedy. Sprawdzając połączenia PKP przypomniało mi się, że nie opowiedziałam Wam jak wyglądała moja podróż powrotna poprzednim razem.

Trasą, którą jeżdżę kursują pociągi różnych przewoźników. Trasa identyczna, czas przejazdu też, pociągi niemal te same, tylko ceny różne. Po czterech dniach byłam tak wymęczona, że nie miałam siły czekać kilku godzin na tańszy pociąg, tym bardziej, że skończyliśmy wcześniej niż było planowane. Do najbliższego TLK miałam trochę ponad godzinę, co prawda trzeba wykupić miejsce, ale następny pociąg miałam dopiero za trzy godziny, więc wolałam dopłacić niż kwitnąć na dworcu.

Mam ogromną awersję do pociągów z przedziałami, bo z moim "szczęściem", albo całą drogę jadę sama (trochę strach), albo trudno znaleźć wolne miejsce, bo ludzie rozkładają się tam jak na plaży. Tym razem jednak miałam wykupione miejsce :) I co z tego? Ano tyle, że prawie nad tym faktem płakałam i to przez całą drogę.

Kiedy udało mi się wepchnąć do "mojego" przedziału (co nie było łatwe, bo przy samych drzwiach małżeństwo z maleńkim dzieckiem rozbiło obóz - serio w pierwszej chwili myślałam, że to cyganie) i chciałam zająć "moje" miejsce, pani prawie-cyganka ofuknęła mnie, że każdy siedzi gdziekolwiek. Przy oknie siedziała kobieta z dwoma córkami. I teraz uwaga - w przedziale chyba ze 40 stopni, bo wspomniane dziecko prawie-cyganów spało u matki na rękach, okna zasłonięte, światło maksymalnie przyciemnione, a wszystkie baby buty ściągnięte i nogi poopierane o przeciwległe siedzenia. Smród jak cholera. Pot i skarpetki zmieszane z zapachem mleka dla dziecka. Słabo mi się zrobiło jeszcze zanim pociąg ruszył. Nic w tym dziwnego - tam nie było czym oddychać! Starszy pan, który wepchnął się do przedziału tuż przede mną miał chyba podobne odczucia - sądząc po minie. Kiedy tylko ktoś otwierał drzwi przedziału i powietrze w końcu do mnie docierało, pani prawie-cyganka krzyczała, żeby drzwi zamknąć bo dziecko przewieje. A dzieciak cały mokry. Jak się obudził to zostawił matce na bluzce mokrą plamę. No nie wiem czy to takie zdrowe dziecko przegrzewać do tego stopnia, kiedyś w końcu musieli wysiąść z tego pociągu.

Jak już dziecko wstało, zaczęło dreptać po przedziale tam i z powrotem - jak to dziecko - podjadając przy tym chrupki, które podsuwał mu tato. No i stało się. Dziecko stoi, matka na nie patrzy i krzyczy do męża "ona robi dwójkę" :/ Po czym dodaje "no, tak się najadłaś tych chrupek, że wszyscy tu padną jak cie rozbiorę". No ludzie złoci, ja rozumiem, małe dziecko, pampersa zmienić trzeba, ale czy te komentarze naprawdę były potrzebne? Pani prawie-cyganka wygoniła męża na korytarz, na jego miejscu wyłożyła dziecko i pieluszkę zmieniła...

Tak właśnie wygląda podróżowanie droższym pociągiem, z wykupionym miejscem ;)
Czasem chyba lepiej spędzić podroż stojąc na korytarzu.