Tak jak się spodziewaliśmy Ewa już nie wróciła. Chyba faktycznie zostałam skazana na to, by do końca życia się nad tym zastanawiać, chociaż doszłam już do wniosku, że to bez sensu, bo i tak logiki w tym wszystkim za grosz.

W takiej sytuacji można łatwo zaobserwować różnicę między kobietą a mężczyzną. Kobiety są jednak o wieeele bardziej empatyczne. Mój mąż przejmował się tematem, dopóki w naszych "poszukiwaniach" nie natknęliśmy się na ścianę. Wtedy stwierdził, że skoro i tak nic więcej nie możemy zrobić dla Ewy, to nie ma sensu dłużej o tym myśleć i przeszedł jakoś nad tym do porządku dziennego. Z jednej strony wiem, że ma rację, a z drugiej to silniejsze ode mnie. Nie potrafię ot tak o tym zapomnieć. Szczerze mówiąc uspokoiła mnie dopiero ponad godzinna rozmowa telefoniczna z mamą, która z racji swojego zawodu spotyka przeróżnych ludzi. Niby nic wielkiego nie powiedziała, a jednak jest jakoś lżej.

Natomiast od wczoraj mamy nową sąsiadkę... Jak widać bardzo szybko znalazła się nowa lokatorka. Obserwowałam ją wczoraj z okna. Pozory czasem tak bardzo mylą.

Opowiadałam Wam też, że właściciele to młodzi ludzie, do mężczyzny nie dotarłam, ale kobieta jest niecałe dwa lata starsza ode mnie. Szok.