strach

Wczoraj wróciliśmy do domu.
Wydaje się, że te najtrudniejsze dni już minęły, przynajmniej dla mnie, bo wróciłam do siebie, zmieniłam środowisko. Tutaj rozmawia się o innych sprawach, mimo, że myśli krążą ciągle w tym samym miejscu.

Trudno jest żegnać malutkie dziecko, które jeszcze chwilkę wcześniej biegało po podwórku i było dla wszystkich powodem radości.

Zmienia się zupełnie perspektywa patrzenia na codzienność i tok myślenia. Wszystko wydaje się jakieś nieistotne. A przecież świat dalej jest obok i dalej trzeba żyć. Tylko jak radzić sobie ze strachem o to, że za chwilę znowu coś się zawali? Że nagle bez uprzedzenia kogoś zabraknie? Życie jest tak kruche...

Ten strach zajmuje każdą cząstkę mojego mózgu.
Nie wiem czy kiedyś się go pozbędę.