wygoda

Wychowałam się na wsi. Dawniej było tam trochę łatwiej. Niby świat idzie do przodu, wkraczają nowe technologie, wszystko, by tylko ułatwić ludziom życie, a jednak czasem ma to odwrotny skutek. Ludzie "rozjeżdżali się po świecie". Przyrost naturalny w niewielkiej wsi był żałośnie mały. Z czasem zwyczajnie zabrali nam autobusy, bo trasa była nierentowna.

Rano miałam czym dojechać do szkoły, ale po południu nie było już czym wracać. Jedynym wyjściem było przejechać do wsi oddalonej o kilka kilometrów, a potem piechotą, niecałą godzinę iść do domu. Spacer - nic strasznego, dopiero kiedy trzeba do domu zanieść torby z zakupami, albo iść w ciemności, na mrozie robi się nieprzyjemnie.

Ale zniosłam to. Moja mama miała za to dużą motywację do zrobienia prawa jazdy i zrobiła je - pomimo strachu, wieku i niewielkich predyspozycji.

Kiedy pomyślę dziś o tych powrotach przechodzą mnie ciarki.
Ale wtedy tak tego nie odbierałam. Trzeba było iść to szłam - i tyle. Nie rozczulałam się nad sobą ani nad naszym  losem. Nie przezywałam jak ciężko jest tam żyć.

Od kilku lat mieszkam w dużym mieście. Miejskie autobusy jeżdżą tu co chwile (co ma też swoje minusy, zwłaszcza w porze letniej kiedy okna w nocy są otwarte). Przejechanie z jednego końca miasta na drugi nie stanowi problemu, poza czasem, który trzeba poświęcić, ale tego akurat się nie przeskoczy.

Być może dlatego nie potrafimy w tej kwestii dogadać się z mężem. Dla niego już samo wyjście z domu czasem jest barierą nie do pokonania :] Jeśli gdzieś można dojść w 5 minut to jeszcze jest dla niego do zniesienia, ale podróż autobusem?! Niczym wyprawa na drugi koniec świata.


Temat ten wziął się oczywiście z urzędu pracy - a konkretnie moich wypraw do niego - ostatnio to u mnie dość naturalne, że wszystkie tematy wyrastają z PUPu :D


Przejechać autobusem aż dwa przystanki?! Szaleństwo!

Auto oczywiście też mamy. Ale wychodzi na to, że dwa przystanki autem to też za daleko ;)