niedźwiedzia przysługa

Nie lubię kiedy ktoś chce sterować moim życiem. Z resztą, kto by lubił? Są sytuacje, kiedy po prostu opadają mi ręce, bo nie jestem w stanie pojąć całej sytuacji. Stoję i bezradnie pytam, jak to się stało, że moje życie znalazło się w takim punkcie?

Teściowie na spółkę z mężem żyją za mnie. Podejmują za mnie decyzje, a kiedy w końcu ja-niepytana ośmielam się wyraził własne zdanie - które jest odmienne od ich, wzbudzają we mnie wyrzuty sumienia, że przeze mnie jest zamieszanie, że przeze mnie trzeba wszystko odkręcać... Ale przepraszam?! Jak to przeze mnie? Czy to ja kazałam cokolwiek "zakręcać", co teraz trzeba odwracać? Czy ja mam z tym cokolwiek wspólnego, skoro to wszystko się dzieje za moimi plecami?

Rzecz dotyczy mojej pracy. Widać, fakt, że jestem bezrobotna, nie dla wszystkich jest do zniesienia. Niestety to nie pierwsza taka sytuacja...

Dzisiaj wyjaśniłam mężowi, jak to wygląda z mojej strony i że sobie tego nie życzę. Pomijając awanturę, która oczywiście po tym nastąpiła (bo przecież rodzice się angażują i chcą pomóc, a ja taka niewdzięczna, nie pobiegłam jeszcze całować ich po stopach), mąż zrozumiał (lub udaje, że zrozumiał). Zmienił nastawienie (przynajmniej na chwilę), jest bardzo miły i twierdzi, że przecież nic się nie dzieje, do niczego mnie nie zmusza i nie chce, żebym czuła presje.

Wspaniale, ale jednak bardziej działają na mnie czyny niż słowa.
Co z tego, że teraz tak mówi, skoro to wszystko już się stało i czuję się z tym zwyczajnie źle. Jestem dziś wyjątkowo nieszczęśliwa. Tak bardzo, że chciałabym uciec, ale nie mam dokąd. Albo położyć się i przespać czas przynajmniej do wiosny. Albo się gdzieś przed wszystkimi schować.

I jestem zła, że ktoś tak na mnie działa, że wszystkiego mi się odechciewa.

Jakiś czas temu zaczęłam się uczyć hiszpańskiego. Tak bardzo mnie zajmuje, że przynajmniej przez chwilę nie myślę absolutnie o niczym innym. Nie wiem czy kiedykolwiek skupiałam się na czymś tak bardzo. Gdyby nie to, chybabym oszalała.