Jakieś trzy lata temu dostałam na urodziny od męża (wtedy jeszcze nie-męża) i jego rodziców rower. Rower był niespodzianką, coś mi w nim nie pasowało, ale oczywiście nie mówiłam o tym, żeby nikomu przykrości nie robić i tak sobie nim od czasu do czasu jeździłam. Szczerze mówiąc dopiero niedawno, kiedy mąż szukał po sklepach roweru dla siebie, olśniło mnie po spojrzeniu na tabelę w sklepie, że mój rower jest na mnie zwyczajnie za duży i to sporo (dlatego nie lubię niespodzianek), w związku z czym za daleko sięgałam do kierownicy i było mi niewygodnie.

Jednak jeszcze zanim do tego doszłam mąż naciskał, żeby i dla mnie znaleźć nowy rower, ale typowo miejski (stary jest górski). Opierałam się twierdząc, że rower mi nie potrzebny i tylko irytowały mnie jego namowy.
A namawiać nie przestał, zwłaszcza kiedy powiedział swojemu ojcu, że chce kupić rowery, na co ten stwierdził, że chce synowej rower kupić, a mąż pracuje więc ma kupić sobie sam :P
No tak, teścia można czasem pozazdrościć.

Nikt już mnie nie pytał czy chcę rower tylko zaczęły się poszukiwania. A mnie się nic nie podobało i byłam zła, że tak za mnie decydują. Do czasu aż zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Później wszystko szybko poszło i dziś już stoi w moim mieszkaniu i czeka na pierwszą jazdę.

Ma piękne duże koła i koszyczek gratis. Na żywo jest absolutnie uroczy.