nie to nie

Inni ludzie zajmują bardzo ważne miejsce w moim życiu. Owszem, czasem jak każdy lubię pobyć trochę sama, ale zdecydowanie nie jestem typem wiecznego samotnika. Znajomych, spotkań, rozmów potrzebuję jak tlenu do życia.

Życie wiele spraw komplikuje, więc czasem muszę się ograniczać do kontaktów internetowych, bo kilometry i własne obowiązki biorą górę. Co prawda czuje się niedosyt po takiej "rozmowie", ale lepsza taka niż żadna.

Wydaje mi się, że takie dążenie do ludzi to dość zdrowe podejście. I nie potrafię zrozumieć jak to jest, że z jedną osobą ubolewamy, że możemy tylko codziennie pogadać na Skype czy fb, a inna mimo, że mieszka rzut kamieniem ode mnie nie może się zmobilizować, żeby się spotkać.

To bardzo bliska koleżanka, jeszcze z czasów liceum. Studia rzuciły nas do jednego miasta, ale na inne kierunki. Pieszo dzieli nas 15-20 minut. Tym bardziej  dziwię się jak trudno jest się spotkać. Piszę, pytam, zaczepiam już kolejny raz. I albo odpowiedź jest wymijająca, bo jest milion ważniejszych spraw, albo odpowiedzi w ogóle nie ma. No ile można się prosić?

I zrozumiałabym, gdyby chodziło o to, że ktoś tu kogoś nie lubi. Ale jestem pewna, że nie o to chodzi, bo jak się już spotkamy, to możemy gadać godzinami i zazwyczaj wtedy mija nam tak cały dzień. Wydaje mi się, że koleżance po prostu się nie chce ruszyć z domu. I przyznam, że trochę zirytowało mnie takie olewające podejście. Nie to nie. Więcej nie zapytam. I mimo, że mi szkoda, to przecież nie będę się narzucać.