dobre nawyki

Kiedy byłam jeszcze nastolatką i to taką, niezaawansowaną w wieku, wszędzie chodziłam z telefonem komórkowym. Szkoła to jasna sprawa, ale niosłam go też do łazienki i we wszystkie inne punkty domu, do których się przemieszczałam. Spałam z telefonem pod poduszą, a niejednokrotnie z telefonem w dłoni.

Z czasem fascynacja telefonem mi przeszła. Dziś staram się pamiętać o nim kiedy wychodzę na dłużej z domu, ale kiedy już tu jestem przeważnie nie wiem nawet gdzie on jest. Taka właśnie zdrowa relacja między mną a komórką.

Tzn. wydawało mi się do tej pory, że jest zdrowa.
Ale nie jest i to bardzo nie jest.

Rano jak zwykle wyszłam z psem na spacer. Przeważnie spotykam wtedy wielu sąsiadów, którzy akurat wychodzą do pracy/szkoły itd., ale dziś wyjątkowo wstaliśmy pół godziny później i nie widziałam na klatce nikogo.

Nawet nie wiecie jakie było moje zdziwienie gdy wracając chciałam wbić kod do domofonu, a on nic. Głucha cisza, domofon martwy. Nikt nie zdążył mnie uprzedzić, że na klatce nie ma prądą. A że wyszłam "prosto z łóżka" to moje własne zdolności percepcyjne były dość ograniczone - nie zauważyłam, może inni też nie?
Drzwi wejściowe można oczywiście poza domofonem otworzyć tradycyjnie - kluczem. Ale przecież Żaba, to kobieta nowoczesna i tak przestarzałych sposobów nie używa, więc i klucza nie posiada :]

Próbowałam się włamać moim kluczem od mieszkania, ale jak się można domyślić nic z tego nie wyszło. Kiepski byłby ze mnie włamywacz :]

W międzyczasie pies zaczął mi zamarzać. Podnosił łapki coraz wyżej dając mi do zrozumienia, że mam się pospieszyć. W końcu wzięłam go na ręce, ale za wiele nam to nie dało. Jak na złość nikt akurat nie wychodził, ani nawet nie próbował wejść. Naprawdę chciało mi się płakać. Co za beznadziejna sytuacja. Gdybym zabrała ten głupi telefon ktoś przyszedłby nas uratować, a tak? Większości sąsiadów już nie było, ci którzy zostali chyba spali (sądząc po opuszczonych roletach). Kto miał rano wyjść ten już wyszedł...

Jeszcze chwila, a zdjęłabym kurtkę, żeby okryć mojego biednego zwierzaka. Myślałam, że się zatrzęsie na śmierć :(

Ostatecznie nie zamarzliśmy pod drzwiami tylko dlatego, że wychodzili akurat sąsiedzi z klatki obok (tam też nie było prądu, więc nie mogłam do nikogo zadzwonić) i ich zaczepiłam. Najpierw próbowali włamać się swoim kluczem :D a jak nie wyszło to zadzwonili z komórki po sąsiadkę, żeby po mnie zeszła ;)

Taka pierdoła, a nie wiadomo co zrobić.
Muszę sobie dorobić ten klucz.
I znowu zacząć nosić wszędzie telefon.