zmęczenie

Życie na własnych zasadach po jakimś czasie wchodzi głęboko w nawyk. Przyzwyczajenia z "poprzedniego życia" stają się nagle niezrozumiałe, wręcz irracjonalne. To chyba naturalna kolej rzeczy. Wyszłam z domu rodzinnego i zaczęła kształtować się na stałe moja własna, prywatna przestrzeń. Tożsamość niezmącona niczyim wpływem.

Od czasu kiedy wyprowadziłam się z domu wracam tam bardzo rzadko. Brakowało czasu, ochoty, a czasem zwyczajnie sensu na tracenie kilku dni na wyjazdy.

Od tych kilku lat niemal codziennie dostaję telefon od mamy, która po kilkanaście minut gada dosłownie o niczym. Już dawno zaczęło mnie to męczyć. Jakby nie rozumiała ciągle, że mam inne sprawy, obowiązki, że czasem i ja mam ciężki dzień i nie mam siły na pogaduszki.

Całkiem niedawno, bo na wszystkich Świętych byliśmy przecież u niej na kilka dni. Tydzień temu również pojechałam, poświęcając na to cały weekend, bo mama i bratanek mieli urodziny. Chciałabym zrobić im przyjemność. Sporym kosztem osobistym.

Ledwo zdążyłam wrócić i się okręcić, kilka dni minęło jak w mgnieniu oka a już muszę szykować się na wizytę mamy, tym razem u nas. Mieszkamy daleko, widzieliśmy się chwile temu i nie mogę zrozumieć sensu tego przyjazdu...

Wiem, że to nie wygląda dobrze, że to moja mama itd.
Ale nie lubię kiedy ktoś zaburza mi rytm dnia, a co dopiero całego miesiąca... A to nie do końca tak, że my zapraszaliśmy. Raczej zostaliśmy poinformowani o przyjeździe.

Kiedy zadzwoni się do kogoś raz w tygodniu to bardzo fajnie jest pogadać, bo jest o czym. Ale kiedy są to telefony codzienne to rozmowy są wymuszone i drażniące.
To samo  dotyczy wizyt i spotkań.

Co za dużo to nie zdrowo.
Po prostu.