rok

Już na zawsze 4 lipca będzie bolesnym powrotem. Pamiętam dokładnie tamten dzień. Pamiętam jaka była pogoda, co robiłam, gdzie byłam kiedy zadzwonił ten telefon. Najgorszy telefon w moim życiu. Taki po którym nie można już oddychać.

Dziś zastanawiam się ile jeszcze czasu potrzeba, żeby w końcu dało się uwierzyć w to co się stało? Czy rok to dużo czy mało?
Wiem na pewno, że nigdy nie zapomnimy tego dnia, kiedy nagle świat się zatrzymał. I zawsze będzie boleć tak samo.

Dziś przyszedł więc kolejny smutny dzień, kiedy moje myśli krążą wokół tej jednej chwili. Zupełnie przypadkiem umówiłam się na dziś do dentysty, dokładnie o tej godzinie, o której wtedy zadzwonił telefon. Uświadomiło mi to smutną prawdę, że mimo całej tej tragedii świat idzie do przodu i musimy żyć dalej. Mimo tego jakie to trudne.

Mimo tego, że zawsze będzie brakowało ich wśród nas.
Mimo tego, że zawsze będziemy sobie wyobrażać jakby to było mieć ich nadal obok siebie.

I nie mogę przestać myśleć o tym, że rok temu o tej porze byliście jeszcze z nami. Szczęśliwi.