o słuchaniu

Wiele lat temu, kiedy chodziłam jeszcze do szkoły czymś pewnym były codzienne telefony cioci - siostry mamy. Mama po każdym razie żaliła mi się ile to ciocia gada i że jej w ogóle nie słucha.

Minęło wiele lat, tyle się zmieniło. Ciocia już nie dzwoni, bo teraz mieszkają razem i prawie się do siebie nie odzywają.

Teraz czymś pewnym są codzienne telefony mamy do mnie. Ok, chce pogadać. Ale szkoda, że dzisiaj to ja mówię, że w ogóle mnie nie słucha. Czasem chcę jej o czymś powiedzieć, ale nie daje mi dojść do słowa, a po jej 20 minutowej opowieści o pierdołach przechodzi mi ochota na rozmowę.

Tyle razy jej powtarzałam już, że nie będę więcej jeździć do mojego brata, bo nie pozwolę siebie tak traktować, ani też stawiać mojego męża w niezręcznej sytuacji, kiedy kilka godzin ma siedzieć w cudzym domu i patrzeć w ścianę. Sama dobrze wie jak jest.
Z resztą, nigdy nikt nas tam nie zapraszał.

Dzisiaj wybieramy się na weekend do mamy - planowane to było od dawna.
A że za chwilę mam urodziny (w sumie nie wiem czy z tego powodu), mama zaprosiła do siebie również mojego brata. I super. Niech przyjadą, bo praktycznie nigdy tego nie robią. Może raz w roku na święta się zdarza.

I wszystko byłoby ok, gdyby nie ostatnia informacja mojej mamy, że może przyjadą to sobie posiedzimy razem, a ja nie przyjadą to my pojedziemy na chwilę do nich.
Zarządziła.

Ale HALO! Ja jadę z mężem w odwiedziny do mamy, a nie do nich. Nie mam ochoty nigdy jechać. I mówiłam to już milion razy.
A ona i tak zawsze mówi im, że przyjedziemy i stawia nas w głupiej sytuacji.

Mama często żali się, że tak żadko przyjeżdżamy.
Ale jak tak będzie nadal to w ogóle przestanę tam jeździć.

Czy to takie trudne do zrozumienia?