Cyganka prawdę ci powie?

Spotkało mnie dzisiaj coś przedziwnego. Bardzo ściśle związanego ze sprawą z mojego poprzedniego postu. Przed południem wybrałam się do biblioteki, żeby w końcu zabrać się za pisanie pracy. Miałam dobre chęci, mimo, że od dawna moje myśli stale zaprząta pewna sprawa.

Byłam już niedaleko celu kiedy zauważyłam starą cygankę. Siedziała na ławce i poprawiała chustkę. Kiedy mnie zauważyła przywołała mnie dłonią i powiedziała, że mi powróży. Nie wierzę zupełnie w takie rzeczy, więc uśmiechnęłam się do niej i pokręciłam przecząco głową. Nie była jedną z tych rozkrzyczanych, pyskatych i narzucających się bab. Była bardzo spokojna.
Kiedy przechodziłam już obok niej powiedziała jednak "poczekaj" i wtedy jeszcze coś co prawie powaliło mnie na kolana. Skąd mogła wiedzieć?

Słyszałam dokładnie co mówi i przyznaję, że już dawno nic mną tak nie wstrząsnęło. Ale nie zatrzymałam się. Nie dosłyszałam już drugiej części zdania. Szłam przed siebie i nie mogłam myśleć już o niczym innym. Takie uczucie niedowierzania połączonego z lekkim przerażeniem.

Nadal nie wierzę, ale z drugiej strony nie potrafię pozbyć się uczucia niepokoju.
Bo cyganka trafiła w samo sedno.

I nie jest to sprawa, która mogłaby dotyczyć każdego. Nie jest to stały tekst, które naciągaczki wygłaszają każdemu po kolei. To sprawa, która towarzyszy mi od dawna, a o której nie mogę nawet nikomu opowiedzieć. I ona nie mówiła o czymkolwiek, ona nazwała tą sprawę po imieniu.

I ciągle zastanawiałam się dlaczego się nie zatrzymałam. Chyba bałam się tego, co ona chciała mi powiedzieć.

W bibliotece nie byłam w stanie skupić się ani trochę. Wyszłam, tym razem zdecydowana już dowiedzieć się jakie były następne slowa.

Ale starej cyganki już tam nie było.

Wokół mnie dzieją się ostatnio dziwne rzeczy.