ciekawość

Żeby było jasne - nie piszę tego ze złością, nawet nie z żalem, raczej ze zdziwieniem i niezrozumieniem zjawiska.

Z natury jestem ciekawa i cenię to u innych, bo to dzięki ciekawości świat idzie do przodu, ale wydaje mi się, że taka zdrowa ciekawość ma swoje granice. A może nie? Może to kwestia charakteru, temperamentu, spojrzenia na świat?

Wiecie już na czym skupiały się moje ostatnie dni. W tej sytuacji ludzie gadają - nie dziwi mnie to specjalnie, bo ludzie zawsze "gadali" i zawsze "gadać" będą. Dziwi mnie za to podejście niektórych znajomych, którzy niby to pod pozorem "ludzie gadają różne rzeczy, a nie wiem już jaka jest prawda" zaczynają podpytywać.

Doskonale rozumiem, że ci, którzy nas znają chcą wiedzieć co się wydarzyło. To naturalne, też bym chciała wiedzieć będąc na ich miejscu.

Ale nie jestem w stanie zrozumieć dociekliwych pytań dotyczących tego jak radzą sobie rodzice - naprawdę ktoś potrzebuje odpowiedzi na takie pytanie? Radzą sobie dokładnie tak jak można się spodziewać po kimś kto stracił jedyne dziecko.

Niektórzy chcieliby dokładnego opisu, detali, słów które padły, min żałobników i zapachu kwiatów w kościele... Jeśli mogłabym wybierać to nigdy w życiu nie poznałabym tych spraw. Trzymałabym je jak najdalej od siebie.
Widok czyjejś tragedii jest dla mnie przykry. A już z pewnością nie dążę do tego by za wszelka cenę go poznać.