i już

Etap, na którym aktualnie się znajduję jest zdecydowanie zbyt bogaty w emocje. Najpierw mega stres i "chodzenie po ścianach", tuż przed obroną opanowanie i skupienie, a zaraz po niej eksplozja radości. Niekoniecznie z samego ukoronowania wykształcenia, a raczej z tego, że wreszcie, po kilku dniach maksymalnego napięcia mam już to za sobą. A gdy emocje już opadną trudno znaleźć sobie miejsce i zajęcie.
Wszystko jest jakieś nie takie.

W moim przypadku następny etap to smutek i jakiś trudny do opisania strach, bo patrząc jak pakują się kolejni moi znajomi, zdaję sobie sprawę, że nie wrócą już za trzy miesiące tak jak to było do tej pory. I napada mnie bezgraniczna tęsknota za tym czasem, który powoli dobiega już końca.

Skończyliśmy studia. 5 lat minęło jak pstryknięcie palcem! Nieprawdopodobne.

Z jednej strony jest we mnie nadzieja i ekscytacja, w końcu czeka mnie teraz coś zupełnie nowego, może lepszego? Jestem taka ciekawa jak to wszystko będzie teraz wyglądać.
A z drugiej trudno opanować strach przed tym co będzie. Jedna wielka niewiadoma.

Samą obronę będę na pewno wspominać przyjemnie. Mimo stresu kiedy tylko zaczęłam rozmowę z komisją napięcie niemal opadło. Okazało się, że jeszcze potrafię płynnie mówić, a język nie zawiązał mi się w supeł i to mnie znacznie uspokoiło ;) Oczywiście nie powiedziałam kompletnie nic z tego co sobie zaplanowałam, bo zaczęłam mówić o czymś zupełnie innym i tak już poszło. Nawet ładnie się rozgadałam. Trochę nawet pożartowaliśmy i zdaje się, że wszyscy byliśmy zadowoleni.