o pozytywnych zaskoczeniach, przykrych rozczarowaniach, małych strachach i partnerstwie, a raczej jego braku

Ostatnio brakowało nastroju na gadanie, nawet to na blogu, więc dziś nadrabiam.

Oficjalnie zaczęłam dziś ostatni rok studiów! Ale to zleciało. Siedziałam dziś na uniwersyteckim korytarzu i z lekkim rozbawieniem patrzyłam na błąkających się "pierwszaków". Kiedy to było?!

Zastanawiam się nad tym i ze zdziwieniem stwierdzam ile się w tym czasie zmieniło. Przede wszystkim ja się zmieniłam. Jestem zupełnie innym człowiekiem niż 4 lata wstecz. W mojej głowie wszystko funkcjonuje już inaczej, mam zupełnie inne podejście do życia. To niby tylko 4 lata, a jednak emocjonalna przepaść.

Pierwsze zajęcia przywróciły mi wiarę w ten świat :P Doznałam szoku. Po raz pierwszy trafił się przedmiot na moich studiach, który spełnia moje oczekiwania w 100%. Nie sądziłam, że to nastąpi. Pośród mniej lub bardziej bzdurnych zapychaczy, totalnie niepotrzebnych pierdół i teorii niewiele mającej wspólnego z rzeczywistością trafiła się perełka. Odnalazłam w sobie nowy entuzjazm.

Jako że w przyrodzie nic jednak nie ginie i równowaga musi być zachowana znalazł się i taki przedmiot, który szybko sprowadził się do parteru. Pomiędzy jednym a drugim ziewnięciem zadawałam sobie ciągle pytanie "co ja tu robię?!".

W zasadzie to nie do końca tak. Przedmiot jest ok - to wykładowca jest nie taki.

Niestety dziś kiedy wszyscy stoimy na starcie i została nam ostatnia prosta do mety, najwyraźniej wszystkim zebrało się na uświadamianie nam błędu jaki popełniliśmy. Dwie różne osoby zupełnie niepotrzebnie postanowiły dziś - właśnie dziś, oświecić nas, że prawdopodobnie nie znajdziemy pracy w zawodzie.
Fest pozytywnie.
Taki kop w dupę na dobry(?!) początek.

Po pierwsze nie nastawiam się na cud - wiem, że będę potrzebowała sporo czasu, żeby pracę znaleźć. Ale z drugiej strony nie biorę teraz pod uwagę tego, że się nie uda! Jeśli miałabym od początku stawiać się na straconej pozycji to po co w ogóle zaczynać?! Nieważne kiedy, za rok, dwa, trzy, ale w końcu znajdę pracę w moim zawodzie. Bo po to to wszystko robię.

A po drugie to niby jaki inny zawód gwarantowałby nam pracę na 100%?
Żaden.

Szkoda, że są osoby, które podcinają nam skrzydła. Taki zimny prysznic w niczym nam teraz nie pomoże. Wręcz przeciwnie, sparaliżuje nas jeszcze bardziej. Wystraszy, że wszystko to na nic. Że się nie uda. Że nic nie jest to warte. Że my jako studenci - przyli pracownicy nie mamy wartości.
Przykre.
Ja tak o tym nie myślę.
Owszem, nie każdemu się uda.
Ale wiem, że determinacja i chęci pozwolą dojść do celu. Prędzej czy później.

Dzień spędziłam dziś dość intensywnie. Późnym popołudniem wracałam do domu z myślą o odpoczynku, ale nie było mi to dane. Irytacja narastała z każdą sekundą po wejściu do mieszkania, gdzie mąż (na urlopie) przez cały dzień nie kiwnął palcem. Nie pofatygował się nawet żeby posprzątać po śniadaniu. Ani nawet nie nakarmił psa :/ Czasem ręce opadają. Dlaczego miałabym "matkować" dorosłemu facetowi? Nie rozumiem.